Onlangs las ik een artikel over de almaar stijgende kosten binnen het sociaal domein en met name binnen de Jeugdhulp. In dit artikel, waar de auteur de problematiek ook heel helder vanuit de cliënt wist te belichten, kwam duidelijk naar voren hoe groot het probleem is en wat de consequenties ervan zijn.
Omdat wij als Meezo natuurlijk veel in contact zijn met gemeenten, merken wij van dichtbij dat de motivatie om de tekorten op te lossen er zeker is bij de gemeenten. Maar men is zoekende naar de beste manier om deze trend om te keren.
De oplossing wordt onder andere gezocht in de inkoopstrategie, maar is dit wel terecht?
Er zijn te weinig gegevens bekend
Dat de lasten omlaag moeten mag dus duidelijk zijn. De financiële doelstellingen die bij de decentralisatie gesteld zijn, worden door iedere gemeente ruimschoots overschreden en actie is nodig. Maar voor een gemeente is het lastig om te achterhalen wat nu daadwerkelijk de achterliggende oorzaken zijn van de kostenstijgingen. Zijn deze in beeld en voldoende te onderbouwen?
Eén van de oplossingen om de lasten binnen het sociaal domein te verlagen is het aanpassen van de inkoopstrategie. Maar om de beste inkoopstrategie te kiezen is het hebben van data belangrijk. Helaas is de beschikbare historische data zeer beperkt, door onder andere de chaos in de overdracht in 2015. Bovendien zijn er vaak al verschillende financieringsvormen ingezet in de laatste 5 jaar waardoor het maken van een behoorlijke analyse als basis voor de nieuwe inkoopstrategie een flinke uitdaging is. Als het überhaupt al mogelijk is om causale verbanden te leggen.
Hou altijd oog voor kwaliteit
Bezint eer ge begint is absoluut van toepassing in deze, want hoe hou je de kwaliteit van dienstverlening hoog, terwijl je op een andere manier gaat inkopen?
“We mogen nooit vergeten dat we in de eerste plaats hulp moeten bieden aan kwetsbare jongeren”
We mogen nooit vergeten dat we in de eerste plaats de beste hulp willen en moeten bieden aan kwetsbare jongeren. Het gevaar wanneer de doelstellingen vragen om een lastenverlaging, is dat we de koppeling met de kwaliteit van dienstverlening uit het oog verliezen. We willen dus niet alleen weten of de nieuwe strategie leidt tot kostenbeheersing, maar ook wat dit betekent voor de zorg die we uiteindelijk geleverd krijgen.
We zien bijvoorbeeld dat er steeds vaker wordt gekozen voor een taakgerichte inkoopvariant. Ook wel lumpsum genoemd. Dat hiermee de lasten van een gemeente worden verlicht is zeker, maar worden deze lasten dan niet simpelweg verschoven naar de zorgaanbieder (collectief)? En welke monitoring is er dan nog voor een gemeente; hebben zij nog wel inzicht en grip? Oftewel, is de (jeugd)hulpketen echt efficiënter georganiseerd?
Waar begin je?
We gaan even terug naar de wens om administratieve lastenverlichting te behalen. Want als de administratieve lasten worden verlicht, dan heeft dit uiteraard ook een positief effect op de kosten. Dit begint met de basisadministratie in het sociale domein. De eerste prioriteit is om die goed en efficiënt te organiseren. En wij zien iedere dag dat we daar met zijn allen nog grote stappen in kunnen maken.
“Met een goed georganiseerde basisadministratie kun je waardevolle analyses maken”
Een goed georganiseerde basisadministratie biedt de mogelijkheid om eenvoudige (maar waardevolle) analyses te maken, die inzicht en aanleiding geven tot verbetering. En dat alles is de eerste stap op weg naar een gefundeerde inkoopstrategie en het verlagen van de kosten. Want nogmaals, wanneer je een nieuwe inkoopstrategie baseert op onvoldoende gegevens, dan is het grote gevaar dat dit uiteindelijk ten koste gaat van de kwaliteit van zorg. En dat mag nooit het resultaat zijn.
Wil je eens vrijblijvend met ons sparren over dit onderwerp?
Plan een online afspraak met me in of meld je aan voor een online kennissessie over dit onderwerp.
Comments are closed.